Bizim gibi ülkelerin asıl sorunu koltuk belası.
İsterseniz şöyle bir bakın. Bu ülke neleri-kimleri gördü!
Neleri yaşayanları gördü!
İster başarılı, ister başarısız olsun; koltuğunu zamanı geldiğinde bırakıp, devredip gideni görmedi.
Avrupa’nında kralları vardı. Demokrasi geldi, tüm yetkilerini parlemontolarına devredip aradan çekildiler.
Bizde öyle mi?
Tövbe yarabbim ne mümkün.
Bizde apartman yöneticisi olarak ömür boyu kal desen kalacak insanlar var.
Bazı insanlara başkanlık yakışır koltuğu doldurmak.
İki örnek vereyim; birisi Ali Koç, diğeri Kemal Kılıçdaroğlu…
Perşembenin gelişi çarşambadan belli olur denir ya!
Ali Koç’a Fenerbahçe Başkanlığı yakıştı. Fakat Fenerbahçe başkanı olduğundan bu yana bir başarı yaşamadı yaşatamadı.
Düşünün…
Ülkenin en zengin adamı “başarısız” olmuş. Bir türlü o koltuğu bırakmıyor bırakamıyor.
Kemal Kılıçdaroğlu… CHP önceki Genel başkanı.
Kaybedeceğini biliyor ama yinede kongreye “genel başkan adayı” olarak giriyor. Kaybediyor ve öyle gidiyor.
(Çünkü ihanetin en yakınından geleceğinin hesabını yapamıyor)
Sağıma bakıyorum 30 yıllık muhtar. Soluma bakıyorum 40 yıllık oda başkanı. Arkama bakıyorum 15 yıllık bilmem ne dernek başkanı. Önüme bakıyorum başkan, arkama bakıyorum başkan.
Etrafıma bakıyorum başkan.
Bilumum cümlesi;
“Başkan buyur”
“Başkan Emret”
“Başkan Eyvallah”
“Başkan”
Kısacası, bizim gibi ülkelerin sorunu “koltuk” ile değil, “BAŞKANLARLA…”
Elbette bu konuda Antalya özeline ayrı bir pqrantez açacağım.
Zaten bu yazının nedeni de “Başkanlar” ne zaman?
Elbette zamanı geldiğinde…
Çünkü o “Başkan” diye tanıdığınız, gördüğünüz bazı insanlar var ya… Hani ‘bundan çoban bile olmaz’ denir ya… inanın iki koyun verseniz; birini kaybeder, diğerini kendi keser yer işte.
Bu “Başkan”ları anlatacağım.
